Eerste dagen

Lieve allemaal,

Hierbij een uitgebreide mail over hoe het mij is afgegaan de eerste dagen in Ghana! Vrijdag avond landde ik in Accra na een goede vlucht die natuurlijk extra leuk was omdat mijn moeder moest werken. Na de vlucht ging ik mee met de bemanning en sliep ik een nachtje in een heerlijk luxe hotel met mijn moeder. Die avond had ik contact met een Pools meisje waar ik in Nederland al contact mee had gehad dat zij niet met de bus ging op zaterdag. Gelukkig had ik ook contact met een Oostenrijks meisje (Claudia) en dus hadden we een afspraak gemaakt om samen te gaan. De volgende ochtend namen mijn moeder en ik de taxi naar het busstation nadat we nog even lekker hadden genoten van het ontbijt in het hotel. Bij het busstation aangekomen zag ik niemand bij 'de balie' (een gat in de muur) dus liep ik daar naartoe. De man vertelde mij dat ik achter in de rij aan moest sluiten, maar ik zag helemaal geen rij. Alleen wat mensen die zaten, dus na beetje rondvragen het einde van de rij gevonden. We zaten daar minsten 20 minuten! Een man vertelde dat ze pas tickets gingen verkopen als er een bus was die naar Kumasi ging. Op een gegeven moment kwam er beweging in het geheel en stonden alle mensen op en vormden een rij. Helaas waren de tickets voor die bus al vrij snel uitverkocht, dus moesten we weer gaan zitten. Gelukkig duurde het nu niet zo lang en konden we na ongeveer 10 minuutjes onze kaartjes kopen. Vervolgens gingen we naar de bus. Die kon je vinden doordat er op de achterkant van het kaartje een stempel was gezet met het nummerbord van 'jouw bus'. Daar onze bagage inleveren, waar je natuurlijk ook weer voor moest betalen, en toen konden we echt gaan zitten. De bus was ontzettend luxe, want er waren slechts 3 stoelen in een rij, 2 aan de ene kant en 1 aan de andere kant. De stoelen waren dan ook heel erg breed en je had zelfs een voetensteun. Dit had ik totaal niet verwacht. Daarnaast was er airco en hele harde muziek wat niet helemaal mijn smaak was maar wat iets weg had van gospel. Het duurde vervolgens nog een eeuwigheid voordat we echt gingen vertrekken, terwijl de bus al vol zat, dus te weinig passagiers kon het probleem niet zijn. Ik denk dat we daar 45 minuten minstens hebben gestaan. De weg was eigenlijk heel erg goed zonder veel hobbels en gaten, behalve af en toe verkeersdrempels. Na iets minder dan 2 uur bereikten we de tussenstop voor een plaspauze van ongeveer 10 minuten. De wc's daar waren echt super schoon en netjes, dus dat was wel fijn :). Het stuk daarna dat je ook af zou kunnen leggen in 2 uur of ietsjes meer duurde veel langer. Er waren veel files waardoor we vaak echt stil stonden. Allerlei auto's om ons heen deden rare manoeuvres om sneller te zijn, maar ik was eigenlijk wel blij dat onze chauffeur dat niet deed. Hij reed erg prettig en remde voor elke verkeersdrempel af. Uiteindelijk waren we er dan. De bus stopte op 2 plekken in Kumasi en mijn contact person Dennis had gezegd dat we er bij de laatste stop uitmoesten. We wisten niet waar dat was maar toen iedereen de bus uit ging, deden wij dat ook maar. Daar stonden we dan, bij een benzinestation. Ik belde Dennis weer, maar de verbinding was slecht en ik kon hem niet goed verstaan. Hij vroeg mij uit te leggen waar we waren, maar hoe kon ik dat als ik de stad niet kende. Toen zei hij geef de telefoon even aan een Ghanees, dus dat deed ik en die heeft met hem gesproken. Het duurde nog wel een minuut of 15 voordat hij er was, maar hij heeft ons gevonden. Ondertussen was er uit een andere bus een jongen gestapt die op Claudia en mij als enige andere obruni's (witten) was afgestapt. Hij heette Simon (uit Duitsland) en was hier ook voor een stage. Zijn mobiel was leeg, dus hij kon zijn contact person niet bereiken en is met ons meegereden met Dennis. Dennis bracht ons naar het student hostel. Om daar te komen moet je door een poort, want het is allemaal omheind. Het is vlak naast het ziekenhuis, waarvoor je ook door een poort moet. Sommige van de poorten zijn bewaakt (in ieder geval de poorten voor auto's) en andere zijn vrij doorgankelijk voor voetgangers. Toch is het hierdoor relatief rustig hier en geeft dit ook meteen een veilig gevoel. In het hostel ontmoette we meteen 2 Portugese meisjes, Ana en Joana, en een jongen uit Engeland, Adam. Zij studeren alle 3 in Praag, omdat je daar makkelijk als buitenlander geneeskunde kunt doen en het in hun eigen land een stuk lastiger is daarbij te komen. Uiteindelijk kregen we een kamer. Claudia en ik kregen een kamer die heel vies was en de ventilator deed het ook niet. Er was al een hele tijd niemand geweest, maar het zou maar voor 1 nacht zijn. Dan zouden wij naar de kamer tegenover de Portugese meisjes verhuizen. Dus we hebben onze bagage neergezet en daarna heeft Dennis ons laten zien waar we water en wc-papier konden kopen, een wifi-kaart en waar we konden eten. Wij zitten in het Getfund hostel. Naast ons is het Gold hostel en daar kun je eten halen, evenals een 'restaurantje' iets verder weg.

Daarna hebben we gekletst met de studenten van juli die er nog waren en die zondag zouden vertrekken. Zij hebben ons wat tips gegeven.
De volgende dag hadden we om 12 uur afgesproken, want op zondag gaan dingen pas om 12 uur open. Samen met Ana, Joana, Claudia, Simon, Adam en Harvey (die al eerder zaterdag was aangekomen en we 's avonds zagen) zijn we de stad in geweest. Het was overal super rustig en eigenlijk een beetje saai. We wilden ergens lunchen, maar zelfs alle restaurantjes die in mijn reisboek stonden waren dicht of serveerden geen eten. Na een uur of 2-3 te hebben rondgewandeld, konden we ergens vlakbij het ziekenhuis op een lokaal terrasje zitten. Daar hebben we wat gedronken en de jongens aten daar wat, maar het zag er niet zo smakelijk uit, dus ik had het niet genomen. Vervolgens wilden Claudia en ik van kamer veranderen, maar ondertussen waren de 2 Poolse meisjes, Magda en Gorsia, aangekomen en die hadden die kamer genomen. Zij zijn samen met de man van Magda, Marcin, maar hij loopt geen stage, dus ik heb geen idee wat hij 4 weken lang wil doen hier. Claudia en ik vroegen de concierge of we niet naar de kamer van het meisje dat die dag was vertrokken konden verhuizen en na heel veel aandringen konden we hem zien en besloten we te verhuizen. De kamer zelf was ongeveer even vies, maar de ventilator werkte. De badkamer was wel viezer... Maar de portugese meisjes zitten aan de andere kant van de gang, dus het is ook gezelliger. Wel besloten we eerst schoon te maken. Dus we leenden een bezem (wat niet echt werkt om een tapijt schoon te maken, maar we hebben het geprobeerd. Er was echter geen stoffer en blik, dus alles ligt nu in de hoek onder een bed). En met de snoetenpoetsers kwamen we een heel eind met stof van de bedden verwijderen. Er zat papier in de kast om de planken te bedekken, maar dat zag er niet meer uit en was vies, dus Claudia heeft dat er gewoon allemaal vanaf getrokken. Vervolgens hebben we de badkamer gedaan en de wc was echt heel vies, maar ach, nu hebben we er een maand plezier van. Het is nog steeds niet Nederlands schoon, maar beter dan het was. Claudia en ik waren blij dat we eindelijk uit konden pakken en op dat moment kwam Sarah (Canada) onze kamergenote thuis van een trip. Zij is onwijs aardig en gezellig dus het is leuk om Claudia en Sarah als kamergenotes te hebben. Tegenover onze kamer is een jongens kamer met Simon, Harvey en sinds maandagavond Jesse (belgie). Met hen delen we de badkamer. Die bestaat uit 3 delen, een wastafel, een douche en een wc. De douche is sowieso koud en water is er vaker niet dan wel. Toevallig was het er vandaag vrij lang, dus ik heb toen ik uit de stad kwam maar meteen gedoucht, want nu is het er niet meer. Je moet eigenlijk meteen douchen als er wel water is. Dan moeten we ook de emmers vullen zodat we water hebben om de wc door te trekken en handen te wassen etc. Als dat niet lukt kunnen we de emmers beneden vullen met water uit een grote tank.
Bovendien is er geen licht in de wc en de douche, maar wel in het wastafel gedeelte dus er schijnt een beetje door het raampje. We hebben de concierge al gevraagd maar blijven dat doen in de hoop dat hij echt actie onderneemt. En anders kopen we misschien zelf wel een nieuwe lamp.
De kamer is heel basic, 2 stapelbedden, 2 kasten, 2 kleine bureautjes die vast zitten in de hoek en een stoel. De matrassen zijn best wel hard, maar alles went. Van lakens hebben we een soort van 'gordijnen' gemaakt, maar het licht komt er erg doorheen. 's avonds van het licht van de gang en 's ochtends van buiten. Ik heb een mooie klamboe constructie die ik elke avond op tuig, met touwtjes en knijpers, zodat de klamboe niet in mijn gezicht valt.

Maandag was mijn eerste dag in het ziekenhuis. Om 10 uur kwam iemand ons ophalen en samen met Claudia en Adam gingen we naar de het hoofd van de gynaecologie en obstetrie. Daar zaten we heel lang in zijn kantoor, want alles gaat lekker langzaam hier. Uiteindelijk werden we ieder toegewezen aan een ander team. Ik zit in team D. Dit team doet op maandag rondes over de afdeling en bekijkt met alle dokters de patienten van team D. Je hebt hier verschillende dokters: specialisten, residents (die willen specialist worden, zijn in opleiding denk ik) en house officers (die hebben 6 jaar geneeskunde erop zitten en zijn on rotatation dus op de grootste afdelingen 6 maanden gedurende 2 jaar). Het was heel indrukwekkend om de afdelingen te zien want het ziet er echt anders uit natuurlijk. Aan de ene kant minder goed dan verwacht, aan de andere kant ook wel beter dan ik had verwacht. Misschien had ik mijzelf zo een slecht beeld voorgehouden dat het niet zo slecht kon zijn. Er liggen ongeveer 50 patienten denk ik op 1 afdeling in 1 ruimte. Dat is wel afhankelijk van welke afdeling. Gynaecologie en obstetrie is in blok A. Op A1 heb je de bevallen vrouwen, op A2 de vrouwen die moeten bevallen, op A3 gynaecologische dingen (tumors van baarmoeder, cervix, etc) en A4 weet ik niet precies. Het is niet zo dat een team zijn eigen afdeling heeft, dus we zijn alle verdiepingen over gegaan. De drukste afdeling is wel A1, met alle bevallen vrouwen en hun baby's. Het is daar dan ook erg druk qua geluid. Daar zijn niet eens genoeg bedden, dus liggen vrouwen met een matras op de grond. Allemaal liggen ze met hun baby op een matras en soms ligt er een vrouw zonder baby waarvan ik mij dan af vraag of zij haar baby verloren heeft.
Als de doktoren hun ronde doen staan ze allemaal met elkaar te praten over de patient, maar niet met de patient. Dit is dus totaal anders dan het in Nederland is. Daarnaast maken ze heel veel grapjes en dan lachen ze kei hard, dit terwijl de patient daar pijn ligt te hebben... Heel vreemd allemaal. Ik kon niet zoveel ervan verstaan, want we waren met een hele grote groep, 13 man ofzo, en ik stond een beetje achteraan. Daarnaast praten de ghanezen niet heel hard dus ik moet heel vaak vragen of ze het kunnen herhalen en ze slikken delen van woorden in. Ik hoop dat ik ze snel beter kan volgen. Om 12:30 waren we klaar met de rondes en kon ik gaan. Lunch heb ik in een andere soort van kantine waar ik kan kiezen uit 6 gerechten. 2 daarvan zijn een soort van lokale deegbal in bruinige soep, ik heb een hapje van iemand geproefd, maar dat is niet echt lekker. Maandag had ik Palava (iets met spinazie en natuurlijk rijst) en vandaag (dinsdag) Jollof (soort van nasi rijst). Ik vind dit restaurant veel beter, want het eten is niet zo pittig. Bij het Gold hostel eet ik altijd maar heel weinig omdat het zo pittig is. Met een goede lunch is dat dan niet zo erg ;).
Die middag ging ik met Simon naar de stad, want de anderen die al klaar waren (ze waren eigenlijk niet eens begonnen want het hoofd is er niet, dus moesten ze vandaag maar terug komen) hadden nog geen ghanees nummer en ik had hun nummer niet dus we konden hen niet bereiken. We zijn naar de markt geweest, de grootste van west-afrika. Je kunt er alles kopen, maar het is er zoooooo druk dat ik het er vrij snel gehad had. Je kon niet lopen, alleen heeeeel langzaam schuifelen, het was niets... Daarna zijn we naar de kathedraal gelopen die niet erg mooi was eigenlijk. Vervolgens gingen we terug en moest ik dingen regelen bij de vodafone winkel voor mijn telefoon. 's avonds gingen we met z'n tienen pizza eten bij een restaurantje. Heen gingen we lopend. Eenmaal daar duurde het ongeveer 1,5 uur voordat de pizza's kwamen nadat we het besteld hadden, het duurde echt super lang.... Na het eten besloten we een trotro aan te houden (een soort minibusje waar ghanezen met super veel mensen in kunnen zitten en dan ook nog al hun kippen en andere goederen) want daar pasten we met 10 man in. Zo werden we thuis gebracht voor 25 eurocent en hoefden we niet in het toch wel heel erg donker terug te lopen met alle gaten in de weg die je slecht zag. De pizza was veel maar we konden een box krijgen om het mee te nemen naar huis. Ik houd niet zo van koude pizza, maar dat is beter dan het lokale eten, dus een 2 puntjes pizza en een mango vullen mij wel zo als avondeten voor vandaag.

Vanmorgen moest ik om 8:30 in het ziekenhuis zijn. Daar hadden we eerst een morning meeting waarin de casussen van de avond en nacht worden besproken. Wederom was alles slecht te verstaan. Daarna gingen we naar de ward en lazen we wat dossiers van patienten. Voor mij was het verder weer een uur wachten. Toen bracht de vrouw aan wie ik een soort van gekoppeld ben, ze heet Akwoabe ofzo, mij naar de operatiekamers. Daar waren ze net de anesthesie aan het introduceren aan de vrouw. Akwoabe ging terug en kwam tegen het einde van de operatie. De operatie die ik zag was een reparatie van een kanaaltje tussen de vagina en blaas. Vrouwen hier krijgen dat vaker, omdat je dat snel krijgt als je heel jong bent en je hebt een langdurige bevalling. Er komt dan veel druk op die organen te staan. Ze hebben dat gat dus weer dichtgemaakt. Ze vertelden dat het een korte procedure was, maar het duurde 2,5 uur, dus ik weet niet of het uit liep of dat het voor begrippen hier een korte procedure was. In de OK was airco, dus dat was chill. Verder is niet alles echt steriel, ze proberen het, met steriele handschoenen en operatie schorten, maar ik weet niet hoe die echt steriel worden gemaakt. Daarnaast kan iedereen in en uitlopen, staat de deur gewoon open en heeft al het operatiepersoneel dat de patient niet aan raakt kleding aan die ze elke dag aan doen (wel operatie kleding, maar niet elke keer nieuwe ofzo) en gewone schoenen. Dus in hoeverre alles echt steriel is dat weet ik niet..... In ieder geval weet ik dat ik niet hier geopereerd zou willen worden ;). Voor vandaag was dit de enige operatie. Dat kan ook komen omdat de dokters aan het staken zijn. Zij krijgen al 11 maanden geen salaris. De houseofficers werken en de residents weet ik niet zeker, maar de specialisten nemen geen nieuwe patienten aan. Ze waren vandaag wel aan het werk, want deden de operatie, maar alleen voor patienten die al in het ziekenhuis lagen.
Morgen is weer een dag op de afdeling zei ze. Maandag zei Akwaobe dat het een family planning dag was, maar ik denk dat dat niet door gaat, want dat is voor patienten van buitenaf en dat doen ze door de staking niet. Ach, ik zie het allemaal wel.

Tot nu toe is het wel interessant, maar soms een beetje saai. Als ik morgen weer vroeg klaar ben vraag ik of ik naar de bevalling afdeling mag. Dan kan ik een paar bevallingen zien. Claudia haar team had maandag dienst en zij was vooral daar en zag super veel bevallingen. Dat wil ik ook!!
Volgende week zal ik dan ook meer vragen als ik moet wachten of ik gewoon even met patienten mag praten ofzo, maar aangezien ik er pas 2 dagen op heb zitten wacht ik daar nog even mee. Ik laat het nu een beetje over me heen komen.

Ik denk dat dit een mooi verhaal was en dat ik ongeveer alles heb verteld. O nee, nog 1 grappig weetje. Overal hier lopen geiten, je zag ze ook vanuit de bus. Zo ook op het ziekenhuis terrein. Super grappig, geen honden, maar geitjes (en kippen).

Het is een lang verhaal, maar ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen!

Liefs, Pien